Wat met frustratie/ontgoocheling?

Heel wat paardenliefhebbers ervaren op een zeker moment frustratie en/of ontgoocheling in de training van hun paarden. Dit komt omdat we een vooropgesteld idee in ons hoofd hebben. Het is belangrijk dat je op zo’n moment onmiddellijk stopt met wat je bezig bent. Zo kan je vermijden dat het erger wordt en je dit gaat uitwerken op je paard. Op zo’n moment is het best dat je gaat stilstaan en je je focust op je ademhaling. Desnoods stap je van je paard indien je er op zou zitten.

Laat je vooropgesteld idee los en open je aandacht voor wat goed is.

Stel ik ga paardrijden. De training van mijn paard verloopt niet zoals ik gepland heb en er ontstaat ontgoocheling of frustratie. Een instructeur leerde mij het volgende:

Overloop wat je net allemaal gedaan hebt met je focus op alle dingen die goed gingen. Stel dat je een uur hebt gereden en enkel het halthouden verliep minder goed. Op een heel uur zijn dit misschien 5 minuten die minder waren. Focus je op die 55 minuten die goed gingen en wees tevreden en dankbaar. Die andere 5 minuten zijn slechts een werkpuntje.

Bovenstaand voorbeeld van het halthouden, was op een dag realiteit. Mijn paard kent dit en toch lukte het niet tijdens een training. Daar ik rijd vanuit houding en zit, checkte ik dat ik via mijn lichaam duidelijk en correct gevraagd had om stil te staan. Dit was ok, misschien was mijn ademhaling ergens halverwege blijven steken en niet in mijn buik geraakt. Ook dat was ok. En dan begint het te borrelen: ontgoocheling en vervolgens frustratie.

Stoppen en ademen. De vraag die door mijn hoofd spookte was: “waarom doe hij het nu niet?” Hij kent het en ik vraag het correct! veranderde naar “Kan hij op dit moment deze oefening uitvoeren?” Normaal doe hij het altijd, maar nu niet. “Heeft hij misschien pijn?” Ik heb het letterlijk los gelaten en was tevreden over de 55 minuten die goed gingen.

De volgende training ging mijn paard stil staan als ik het vroeg. Alles verliep prima. Wat was de reden dat het de vorige keer niet ging? Ik weet het nog steeds niet en het was op dat moment onbelangrijk.

Hier nog zo’n leuk voorbeeld. Mijn paard zag me met mijn zadel afkomen, draaide zich om en wandelde weg. Dit doet hij normaal nooit, ik was best ontgoocheld in zijn gedrag. Ik installeerde het zadel buiten de omheining en zocht vanop afstand contact met mijn paard.

Vooraleer ik nog maar iets met ze doe nodig ik ze steeds uit om contact te maken en mij te benaderen i.p.v. dat ik mijn paard benader. Deze kleine oefening kan je heel veel vertellen over jezelf en ook over je paard. Ik kreeg helemaal geen contact met hem. Hij bleef op afstand. Ik ging na of ik wel 100% ok was. Ik kwam net van de osteopaat en stelde vast dat ik mezelf niet zo goed voelde, hoewel ik heel veel zin had om te rijden. Paarden voelen stemmingen zo aan. Ik heb mijn zadel genomen en heb het terug opgeborgen.

Later op de dag gaf ik de paarden hooi. Daar ze altijd een hele afstand moeten afleggen tussen hun drinkwater en het hooi hebben ze een lang looppad. Die periode gingen ze altijd in galop naar de hooibakken om te eten. De andere twee vertrokken, maar die ene bleef achter en ging op zijn gemak in stap naar het hooi. Strange! Dit doet hij anders niet, maar loopt in galop mee met zijn kudde.

De volgende dag opnieuw zelfde scenario. Ik vroeg mijn paard om te draven in vrijheid toen hij op weg was naar zijn hooi. Draafde enkele passen en ging terug over naar stap. Dit is niet zijn dagdagelijkse gedrag. Op dat moment wist ik dat het tijd was om contact te nemen met mijn paardentherapeut om mijn paard te laten checken. Ze stelde een blessure aan de schouder vast en mijn paard kreeg enkele weken rust.

Had ik die bewuste dag toch gereden ondanks dat mijn paard mij duidelijk had aangegeven dat hij dit niet wilde, had ik onmiddellijk geweten dat hij met een probleem zat. Het rijdenz ou pijn  doen en hij zou kreupel gaan lopen. Maar wat zou er dan met de vertrouwensband gebeuren?

Ik heb hem geen pijn berokkend. Het heeft enkel enkele dagen langer geduurd alvorens we wisten wat het was. Daar dit geen levensbedreigende blessure was, kon dit.